چرایی برای بخشش

ما میوه‌های پنهان حکمت و اشراقیم.

از مهر و بخششت، از نشانه­‌های خود، لبخندی کن،

از دو مهر خویش، در رحمن، در رحیم، عزمی ساز

بر دل و دست‌­های من.

بر این زانوان در راهم.

پس لبخندی کن، بنشان بر دل ما، برلب ما

بر دستانم، پاهایم، آدم‌ها

باشد که تسبیحی روید از جنس زیستن من و شفاعت سلسلة آفتاب

در خورد نیوشیدن تو، از دل ما، از لب ما

از دستانم، از پاهایم، از آدم‌ها

زِ تجلی، مهرت ابری کن، بفرست، که ببارد بر سر ما، بر دل ما

باشد که به شوری روشن، شوری دانا، بشکافیم،

باشد که ببالیم با عشق و به خورشید تو پیوندیم.

با چشمم، با قلبم، دستانم، پاهایم

با زندگیم

و هم با تنهایی، با هجوم رنج و حتی با مرگ.