آخرین فصل پیش از آغاز

اثر شعری «آخرین فصل پیش از آغاز» مجموعۀ شعری است که در ضمن آن «هنر ـ شعر حکمی» و «هنر ـ شعر قدر» معرفی می‌شود. این کتاب از سوی انتشارات بنیاد اندیشه دینی و مطالعات توسعه و به سفارش مرکز تحقیقات استراتژیک توسعه (رشد) در سال 1399 به چاپ رسیده است. اولین ویرایش از «نظریۀ هنر و شعر حکمی» در کتاب «تا انتها همیشه آفتاب» عرضه شد و اینک در این اثر ویرایش دیگری از نظریۀ هنر و شعر حکمی پیش روست.

«هنر حکمی» زبان‌‌داری تجربۀ حضور در هستی و آفریدگاری هستی در دو روی به‌هم‌پیوسته است؛ رویی در تجربۀ معراجی نسبت‌‌داری با هستی و اصل بودگی مطلق (امر نامتناهی غایی الهی (خداوند))، که زبان آشکارگر آن را «خدای خواندنی: قرآن» یا «خدای‌نامه» خوانده‌ شده است و روی دیگر، در تجربۀ اصلِ بودگی خویش و هستومندی خود که زبان نشان‌‌گر آن را «خودی خواندنی» یا «حکایت خودی» و «خودی‌‌نامه» نامیده شده است. «خودشدگی ـ خودبودگی» سالک طریقت رشد، این دو حیث زبان‌‌داری را دارد. از دو مجموعۀ یادشدۀ هنر حکمی، اینک کتاب «آخرین فصل، پیش از آغاز» از مجموعۀ «شعر حکایت خودی» در حضور است. به رسم آثار شعری صاحب اثر، در تکوین و تکمیل «نظریۀ هنر دین‌‌شناخت» و «تجربۀ هرمنوتیک شعری» دو فراز زیر پیش روست:

۱. فراز آغازین، تصویری از «شعر طنین حکمت» ارائه می‌‌دهد؛

۲. و فراز دیگر، برآیند تاریخیت سالک رشد را در زبان شعر به تصویر می‌‌کشد. زبانی که می‌‌خواهد طنینی از برهۀ حضور شاعر در زمان حال، حاضرانه زیستن و آفریدگاری آیندۀ او باشد.