بنا بر گزارش گروه پژوهش گفتمان و هنر، دکتر احمد آکوچکیان با تحلیل معنای حکمت هنر به این بحث پرداختند که هر فرد، در متن زمانبودگی خویش با تجربۀ هنری، یعنی با «آفرینش به معنایی تازه» سروكار مییابد و «آفریننده به معنایی تازه» خوانده میشود. حالت بنیادین زبانداری، از خودشدگی تا خودبودگی، به طور اصیل، ساختۀ هنرمند است. اما هنری كه اینچنین هستندگان فردی و جمعی را آشكار میكند، با اندیشۀ حِکمی اندیشمند فهمیده و بدینسان گشوده میشود. هستیای چنین درکشده، در بالاترین و واپسین جدیت اصیل، یعنی تعیینكنندگی حقیقت تاریخی مطرح است و از این راه است كه مردمان به خویشتن فردی و اجتماعی خویش بازمیگردند و خودتوانمند تبدیل و تدبیر خویش میشوند.