ساحت آموزه‌های فصل عملکردی حیات و رشد

«ساحت آموزه‌های فصل عملکردی حیات و رشد» موضوعی بود که گروه پژوهشی سلامت و سبک زندگی در نشست‌های اخیر خود بدان پرداخته است. در گفتگوهای این گروه، چنین به میان آمد که پس از آن‌که خواهانی‌ها در سطوح مختلف برای انسان شکل گرفت و سطوح نیازها و انگیزش‌ها جای خود را به فرانیازها و فراانگیزش‌ها داد، این انگیزش‌ها و فراانگیزش‌ها انسان را به سمت عمل سوق می‌دهد. عمل و کردار، رکن عینی و خارجی آن خواهانی‌ها است و روشن است که به هر اندازه که خواهانی‌ها در سطوح بالاتری قرار داشته باشند در عرصۀ خارجی آن نیز در شیوۀ زیست به آن «خودی» ناب خود نزدیک‌تر می‌شود و این همان است که از آن تعبیر به کیفیت عمل می‌شود، یعنی ارزش عمل انسان بیش از آن‌که مربوط به مقدار آن باشد، به کیفیت آن مربوط می‌شود: «قِیمَۀ کلِّ امْرِئٍ مَا یحْسِنُهُ» (نهج‌البلاغه: حکمت 81) و نیز: «الْإِبْقَاءُ عَلَى الْعَمَلِ حَتَّى یخْلُصَ أَشَدُّ مِنَ الْعَمَل‏» (کافی، ج2، ص16).