این اثر در یادوارۀ روحانی پاسدار شهید ثقةالاسلام سیامک (ابراهیم: نامی که خود برگزید) ضیمران، در سال 1365 از سوی احمد آکوچکیان، سروده و به چاپ رسیده است.
شهید بزرگوار که در 6 اسفند 1364 شهید شدند، دارای آثار و نوشتاری بودند که در سه زمینۀ هماهنگ جریان فکری و روحی، مایهها و مصالح این حرکت فکری و روحی و تفهیم و تفاهم زمانی مذهب است. بخشی از تحقیقات او مربوط به جریان فکری و تحقیقی منظمی هستند که در پیش گرفته بود. جریان تحقیقی که از تحقیق در انسان، زمان، مذهب و فلاح شروع میشود. یک بخش نیز مربوط به برداشتهای او از قرآن در خلال تحقیقات تفسیری وی است و بخشی دیگر از مطالعات، در سنت رسول اکرم(ص) و ائمۀ اهل بیت (ع). ایشان همچنین مطالبی در برداشت از ادعیه چون دعای کمیل، مناجات خمسةعشر، زیارت جامعه و دعای توسل دارند و بخشی از تحقیقات خود را نیز به انسان امروز، هدایت، تربیت، ولایت، حرکت و تحول از دیدگاه قرآن، مسئولیت شیعهبودن، جامعهشناسی تعلیم و تربیت و… اختصاص داده بودند. ایشان در حوزههای علوم تجربی، روانشناسی عمومی و روانشناسی کودک و روششناسی علوم نیز تحقیقاتی داشتند.
«بیعت با بیداری»
در راه صبح
خواب از قبیلۀ ما رفته است
و بیداران بر میخیزند
هماره از سر جان بر میخیزند
به راه میآمیزند
در راه صبح
او
از درد خویش و بانگ اذان، بیدار
بیداری ابتدای دیدن حق است
در راه صبح
تو
یک تنها، بدن شدی
به جمعیت، اینهمه مخاطب
در راه صبح
ما، این قبیلۀ بیدار
ادامۀ تو
قسم به سر سرخ تو
قسم به سینۀ سبز تو
که
نخواهیم نشست