فلسفۀ حمد با سورۀ انعام

سورۀ انعام، سورۀ فلسفۀ حمد و حمد فلسفۀ دین قرآنی است. سورۀ انعام، ۱۶۵ آیه دارد و همۀ آیاتش یکجا در مکه و با تشریفات خاصی نازل شده است و نیز نخستین سورۀ مکی در ترتیب مصحف موجود است (بر خلاف مشهور که معمولاً سور با آیات کوتاه، مکی هستند).

شبکۀ فعل احکامی ـ در گزارش سور مدنی ـ در سند کلان قرآنی رشد، نیازمند مبانی هستی‌شناخت خویش است. حجم عظیم آموزه‌های الهیاتی جامعه‌شناخت، تمدنی، زیستمانی، فقهی، اخلاقی، سیاسی، اقتصادی، مدنی و در سرجمع، فصل مباحث مبنایی و نظری جاری در سوره‌های طوال، نیازمند یک قائمه و دیرک بسط‌دهندۀ نظری کاربردی است و سورۀ انعام، این عمود هستی‌شناختی است.

فرازهای آموزگاری قرآن کریم و از جمله سورۀ انعام و در مثل تصویر از فلسفۀ چیزها، می‌آموزد که فلسفۀ منظورنظر در قرآن کریم، فلسفۀ موجود است و نه فلسفۀ وجود. بدین‌روی، ماهیت این رویکرد فلسفی، ماهیتی «اگزیستانسیال (هستی‌داری انسانی)» است. فلسفۀ مقصودنظر قرآن کریم، چیستی‌ها و چرایی‌های کیفیت هستی‌داری امر انسانی است. این جنس از چیستی و چرایی می‌تواند به چگونگی دست دهد و نظر مقوم عمل تولید شود.

سورۀ انعام، فلسفۀ هست را با منطق تدبیر بایدشناخت فرصت‌ها در زندگی پیوند می‌زند.