نیایش؛ خواهانی رشد

مجموعۀ «خواهانی رشد» با محوریت تفسیر ادعیۀ اهل‌بیت (ع) در دستور کار «گروه پژوهشی اخلاق و سبک زندگی» قرار گرفت. این اثر به‌دنبال آن است تا به این سؤال پاسخ دهد که نیایش در نظام آموزه‌های دین الهی چه بازتعریف، سامان، ساختار و جایگاه و کارکردی در الگوی تفسیر و تدبیر رشد ـ توسعۀ انسانی و اجتماعی دارد.

در تبیینی اجمالی از محتوای این کتاب باید گفت، هر آیینی برای زندگی و هر آدمیتی برای زندگی‌داری وامدار این کانون معنایی است که این نیز به‌نوبۀ خود وام‌دار نوع و جنس کشش، نوع و جنس خواهانی و انگیزه و فراانگیزۀ زندگی با آن داشتن‌ها و نداشتن‌ها است. در آیین اسلام، دعا، فلسفه و چرایی نهایی تمامیت زندگی است. نیایش یا دعا، خواهانی (از فرانیاز تا فراانگیزش رشد) خودآگاه انسانی در آستانۀ حضرت خداوندی در تفسیر ابعاد حیات و رشد اوست. نیایش‌، کانون فراانگیزشی حیات طیبه یا زندگی رو به آرمان رشد در الگوی انبیایی، قرانی ـ اوصیایی است. حیات به‌معنای فرآیند گردیدن آزادانه و از سر انتخاب آدمی است که در آن عنصر تغییر و حرکت رو به هدف و جهت برگزیدۀ وی قرار دارد. به این قرار، حیات رو به آرمان رشد یا حیات طیبه، جریان تکاپوی همه‌جانبۀ همۀ ابعاد وجودی فردی و اجتماعی آدمیان از سر اختیار خلاق رو به آرمان یادشدۀ پیشنهادی انبیایی است و نیایش، کشش و خواهانی خودآگاه و نیاز و فرانیاز از سر اختیار حیات رو به آرمان رشد است. نیایش، عمق تجربۀ وجودی و هست‌داری انسانی است و خود را در هویت‌بخشی هماهنگ‌ساز فراگردهای گوناگون برآیندی تعبیر، تفسیر و تدبیر جهان آشکار می‌سازد. جنس این کشش و خواهانی و نیایش، تعیین‌کنندۀ روح موقعیت‌های زیستی آدمی است.