انسان‌شناسی رشد قرآنی

گروه پژوهش علوم انسانی و بینارشته‌ای ذیل گفتگو از دانش مبنای نظام رشته‌های علوم انسانی رشدنگر، به انسان‌شناسی رشد قرآنی پرداخت. در این راستا در یکی از آخرین نشست‌های این گروه بیان شد:

انسان‌شناسی رشد قرآنی، با دیدی ممتاز به ماهیت انسان می‌نگرد و بر آن است که نگرش رفتار‌گرایی و روان‌کاوی به ماهیت انسان محدود است و اعتلایی را که آدمی می‌تواند بدان دست یابد، نادیده می‌انگارد. نه روان‌کاوی و نه رفتارگرایی، از استعداد بالقوۀ آدمی برای کمال و آرزوی او برای بهترشدن از آنچه هست، بحثی نکرده‌اند. در واقع، این نگرش‌ها، تصویر کوتاه‌بینانه‌ای از طبیعت انسان به دست می‌دهند. رفتارگرایان آدمی را، پاسخ‌گوی فعل‌پذیر محرک‌های برونی و روان‌کاوان، او را دستخوش نیروهای زیست‌شناختی و کشمکش‌های دورة کودکی می‌پندارند. انسان موضوع نظر علوم بیگانه، همچنان با انسان تک ساحتی روبه‌رو است، حال آن‌که آدمی از منظر انسان‌شناسی رشد و کمال، بسی بیش از آن‌هاست. تصویری که انسان‌شناسان کمال از طبیعت انسان به دست می‌دهند، خلاق و امیدبخش است. آن‌ها به قابلیت گسترش و پرورش و شکوفایی و کمال خود و تبدیل‌شدن به آنچه در توان آدمی است، اعتقاد دارند.