معنای فقه در ادبیات قرآنی و روایی

استاد راهبر گروه پژوهش فقه و حقوق در راستای پژوهشی دربارۀ معنای فقه در ادبیات قرآنی و روایی چنین اذعان کرد:

روایات بسیاری نشان می‌دهند که فقاهت در محدودۀ شناخت احکام فرعی شرعی نمی‌گنجد، بلکه فقهی که قرآن و اولیای معصوم (علیهم‌السلام) ما را بدان فرامی‌خوانند آن نوع شناخت‌هایی است که اعم از شناخت احکام شرعی فرعی، عملی و فراگیر همۀ حوزه‌های ادراکی دین و شناخت راهبری فرایند هدایت به رشد، اخلاق زیستی تا راهبری خودتوانمندانۀ جامعۀ مخاطب است. فقهی است که مایۀ زهد و شناخت کاستی‌های نفس خویش است. فقهی است که در قلب آدمی سرشاری معنی‌داری از معرفت خدا می‌آفریند. فقهی است که نه یأس از آن می‌تراود و نه به گستاخی (عناد در برابر حکم شارع مقدس) می‌کشد و معلوم است که بحث هستی‌شناسی، انسان‌شناسی، خودشناسی، یأس، تجری، اخلاق، تربیت و تدبیر، ازجمله مباحث مربوط به مسائل شرعی فرعی عملی نیست و در دایرۀ گسترده‌تری از معارف الهی می‌گنجد.